Juegos de estudio. Akte I – Brussel

Het IVAM en de Ambassade van Spanje in België stellen de eerste akte voor van Juegos de Estudio.

De Ambassade van Spanje in het Koninkrijk België had deze lente voorzien de audiovisuele tentoonstelling Juegos de Estudio. Vídeo experimental en la Colección del IVAM (1968-1986) in de LAB-zaal te vertonen.

Georganiseerd door het vice-rectoraat Cultuur van de Universiteit Miguel Hernández ter gelegenheid van de 30ste verjaardag van het IVAM (Institut Valencià d’Art Modern de Valencia), is een van de doelstellingen de valorisatie en de verspreiding van de erfgoedfondsen via de bijdragen van de afgevaardigden (universitaire onderzoekers in het wetenschappelijk gebied) en de samenwerking met de hedendaagse artiesten. Dit culturele, curatoriële en redactionele project onderzoekt in het bijzonder de figuur van de kunstenaar en zijn creatieve proces, waarbij klassieke videokunstwerken (die van Dara Birnbaum, Fischly&Weiss, Bruce Nauman, Richard Serra en John Whitney) vanuit een experimentele en speelse benadering worden herbekeken. De publicatie brengt ook een conceptueel en formeel gesprek naar voor tussen de geselecteerde werken van die baanbrekende videokunstenaars en een groep hedendaagse kunstenaars. Gezien de gezondheidsmaatregelen van de COVID-19 is dit evenement omgevormd tot een tentoonstelling in twee fasen.

Het team van de tentoonstelling Juegos de Estudio. Akte I – Brussel (digitale tentoonstelling) wordt samengesteld door Andrea Canepa, Fito Conesa, Mariana Echeverri, Valle Galera en Joan Morey, de kunstenaars die verantwoordelijk zijn voor de redactionele dialogen, en die elkaar nu in een aaneengeschakelde tijdreeks volgen via hun eigen videocreatiewerken die de verschillende speelse dynamieken blijven beïnvloeden. Zo zal tussen 27 juli en 27 september een video van elk van hen worden gepubliceerd en een week lang op deze website beschikbaar zijn.

Andrea Canepa

• 27 juli–2 augustus 2020.
• The Tale of the Mass, the Grid & the Mesh, 2020, Digitale video, 25´.

De video The tale of the mass, the grid and the mesh (Het verhaal van de massa, het rooster en het net) is een tactiele studie van de geschiedenis van de abstractie. Verhalen over de evolutie van het schrift, de architectuur, het werk en de pedagogie worden associatief met elkaar verbonden in een visuele bloemlezing van de bouwstenen van de twintigste eeuw.

Fito Conesa

• 31 augustus–6 september 2020
• Midgard, 2016, HD-Video, 14’.

Van een mislukte aankondiging op de contactpagina carreterasgay.com waarmee de artiest van plan was een reis te beginnen die een gebruiker van dit web vergezelt, reviseert Conesa zijn eigen avatar in verschillende apps en pagina’s met contacten tussen mannen. Een reis die hem dient om de constructie van zijn virtuele wezen en de homonormatieve oplegging van die plezierruimtes te herzien en in vraag te stellen. Hij wordt geconfronteerd met het idee dat hij erbij hoort of dat hij verwijst naar een virtueel universum dat uiteindelijk zijn regels oplegt. Het begrijpen van je lichaam buiten een specifieke canon maakt je een directe buitenstaander.

Vanuit deze veronderstelling werkt Fito een tekst uit waarin hij het idee of de plooi die zich voordoet tussen Richard Serrá als beeldhouwer en Serra in zijn benadering van de videokunst aan de orde stelt.

Serra op straat is autoritair. Richard in de studio is episch dichter (Zin uit de publicatie van Juegos de Estudio).

Het gestandaardiseerde, totalitaire en formeel radicale gedrag van Serra’s sculpturen in de openbare ruimte wordt op een frontale manier benadrukt door zijn videovoorstellen. Deze voorstellen zitten vol met mogelijkheden, open deuren en meerdere gevoelsmogelijkheden. In essentie is het dezelfde persoon, maar terwijl de ene zich bevindt in de ruimtes van het voorspelbare en het structureel geaccepteerde, trekt de andere zich in twijfel en verkent, om zijn lichaam te begrijpen en te integreren in een nieuw universum, het universum van de ander.

Mariana Echeverri

• 7–13 september 2020
• Yo Miento Mucho, 2020, Animatie, 3’29’’.

Door herhaling en hypnose, zowel van de animatie als van de flow van de soundtrack, speelt Yo Miento Mucho (Ik lieg veel) met perceptie en taal, manipuleert, doordringt en roept ons op in de reis.

Valle Galera

• 14–20 september 2020.
• Reflejos, 2009, Video-optreden voor op een klein scherm, 5’.

Video-optreden dat de spot drijft met, door het filmische genre van musicals, het fanatisme voor de aanpassing aan de groep, het gender of het gebruikelijke. Het is een dans met het mentale beeld dat we denken dat we sociaal van onszelf projecteren, maar in werkelijkheid kunnen we onszelf niet zien, het is slechts een verbeelding, een weerspiegeling van ons denken. Net zoals in de voorstelling.

Door het dansspel ontstaat de fascinatie voor de ander, het verlangen en de groepsidentificatie. Ook de strijd om een onzekere eigenheid in stand te houden wordt steeds minder. De dans begint geïmproviseerd, maar de opeenvolgende opnames (vijftig in totaal) bevestigen uiteindelijk een schijnbaar echte choreografie. Wat vaststaat is niets meer dan de vermoeiende en uitputtende herhaling, een metafoor van hoe men door het herhalen van bepaalde bewegingen en gebaren uiteindelijk het mannelijke of het vrouwelijke bepaalt. En zelfs het modelleren van het lichaam, kneedbare materie.

Ten slotte, door te kunnen breken met het gemarkeerde script, is het mogelijk om de identificatie te veranderen met de zo vastgestelde binaire rollen.

Joan Morey

• Volgende opening: 21 – 27 september 2020
• NUEVA OLA o Desencert [NUEVA OLA o Desacierto], 2004, Vídeo in kleur en met geluid, 9’23’’ (verkorte versie).

NUEVA OLA o Desencert (Nieuwe golf of Vergissing) was een voorstelling die twaalf uur duurde en plaatsvond achter gesloten deuren, binnen en rond een podium dat werd afgebakend door doorschijnende witte gordijnen en een theatrale verlichting. Het project nam als structuur de film Nouvelle Vague van Jean-Luc Godard uit 1990 (die gaat over overheersing en onderwerping), maar bevatte tegelijkertijd esthetische elementen en stilistische invloeden van twee andere “nieuwe golven”: die van de Franse experimentele cinema van de late jaren vijftig en de Britse gotische rock van de jaren zeventig en tachtig. Het hele proces werd opgenomen, en de video die hieruit volgt, onder de ondertitel A Time to Love and a Time to Die, is een gefragmenteerde en onderbroken montage van 93 minuten, deels een morele fabel en deels een abnormale videoclip. Het stuk bevat de volledige soundtrack van Godard’s film, hoewel het enkele muzikale delen van het origineel vervangt door songs van de Britse band Bauhaus.

De regie van de hoofdrolspelers is ontwikkeld volgens Morey’s opvatting over de “oefening van ondergeschiktheid”, waarbij de strikte instructies van de kunstenaar worden opgelegd. Sommige van die instructies bevatten teksten en gebaren die expliciet zijn overgenomen uit Godard’s Nouvelle Vague, waarvan de dialoog op zijn beurt praktisch is samengesteld uit citaten uit verschillende literaire en filosofische werken.