Na het afsluiten van haar expositie ‘Jardín secreto’, ontmoeten we de Spaanse schilderes Carolina Toyos, gevestigd in Brussel sinds zo’n zeventien jaar.

Haar laatste werk spreidt kleur en harmonie tentoon, en betekent een verandering van register in het werk van deze kunstenares. Carolina Toyos is een Cantabrische artieste, gevestigd in Brussel. Van jongs af aan toonde ze een uitzonderlijke interesse voor de teken- en schilderkunst. In 2000, verhuisde ze naar België, waar ze haar studies hervatte aan de Academie van Schone Kunsten van Watermael-Boitsfort. Toyos heeft een voorliefde voor het vrouwelijk lichaam en het is daarom dat ze schildercursussen rond het naakte heeft gegeven met Carmen Ortigosa in het atelier van ‘Las Meninas’.

Hoe groeide het idee om deze Jardín secreto (‘Geheime tuin’) te creëren?

Het is een evolutie; in mijn eerste exposities heb ik steeds de vrouw als thema genomen, ik hou van het menselijk gestalte. Als men terugblikt, zijn de eerste tentoonstellingen behoorlijk monochroom. Het waren donkere schilderijen, vrouwen in een rustige en meditatieve houding en daarna ben ik kleur beginnen te introduceren (en goud dat me ook erg bevalt). Ik denk dat de schilderkunst een soort van psychoanalyse van kunstenaars is: net zoals iedereen zijn sporen nalaat in wat hij of zij doet, zo doen plastische kunstenaars dat nog meer door middel van het beeld. In ‘Jardín Secreto’ heb ik een thema geïntroduceerd dat ik al eens had benut, namelijk de natuur, de bloemen, de overdadigheid. Het is een reflectie van de overdadigheid van de ziel, wat de mensen in hun binnenkant kunnen hebben, omdat we allemaal een geheime tuin hebben die we moeten cultiveren en beschermen.

Met welke techniek werk je gewoonlijk?

Ik werk met veel verschillende technieken. Ik hou van houtskool, omdat een tekening in zwart-wit erg ingetogen is, meestal met een beetje goud. Ik werk ook met water- en acrylverf, maar wat ik het fijnst vind, is houtskool en olieverf. Die laatste laat je steeds toe eender type werk te maken: het drogende type is het meest trage, het maakt het mogelijk om terug te gaan en werken bij te werken.

Je stapt over van het vrouwenfiguur naar bloemen, verhult dat een of andere metafoor?

Ik hou ervan om steeds een boodschap door te geven met de titel van werken, met wat ze voorstellen (soms is de boodschap van het ene werk zichtbaarder dan het andere, aangezien een werk voor iedereen een andere bepaalde betekenis kan hebben). Wat betreft het thema van de natuur schilder ik geen snijbloemen maar levende bloemen die in je tuin staan, omdat ik steeds het leven wil vastleggen.

Belangrijkste artikstieke invloeden?

Elke dag ontdek ik nieuwe kunstenaars die me aanspreken, hoewel mijn favorieten Velásquez en Gustav Klimt zijn, net omwille van hun behandeling van het vrouwelijke en haar vrolijke wereld.

Je woont al heel wat jaren in Brussel, maar voordien bracht je een periode door op de Caraïben en in Afrika. Welke invloed heeft dat verblijf gehad op je werk?

Ik heb vier jaar geleefd op elk van die plaatsen en ongetwijfeld beïnvloedt dat je, ook al is het niet rechtstreeks, omdat we die invloed in onze binnenkant gaan bewaren en het misschien pas jaren later naar buiten komt. Op de Caraïben hebben de kleuren, het licht en de schoonheid me beïnvloed. Ik heb ook in woestijngebieden gewoond, wat zich reflecteert in mijn meer monochrome en sobere schilderijen.

Waarom besliste je om naar België te verhuizen?

Om familiale redenen.

Werden je artistieke verwachtingen ingevuld?

Hier zag ik een cultureel leven dat ik niet had gevonden op andere plaatsen. Ik had veel zin om die omstandigheid te benutten en dat is me goed afgegaan, hoewel het leven van een kunstenaar niet gemakkelijk is. Maar als je houdt van wat je doet, lossen de moeilijkheden zich vanzelf op.

Kostte het je moeite om door te breken in de wereld van de Brusselse kunst?

Het is geen gemakkelijke wereld, het is jezelf zoeken met nieuwe technologieën, maar ik blijf aan de zijlijn van alles. Ik doe wat ik graag doe en volg geen trends of modes. Het kostte me geen moeite, omdat het heel geleidelijk ging, ik heb veel mensen die me volgen en die mijn werken in veel landen hebben.

Na vele jaren buiten Spanje, denk je eraan terug te keren?

Nee, ik heb mijn familie hier en ik hou van Spanje, maar op dit moment heb ik het hier heel goed.

Advies dat je zou geven aan kunstenaars die eraan denken om door te breken in de wereld van de plastische kunsten in Brussel?

Er heerst een goede culturele sfeer in al haar facetten, maar uiteindelijk zijn alle plekken gelijkaardig. Je moet niet geloven dat alles plots fantastisch zal zijn door van plaats te veranderen. Maar ik zou ze wel zeggen om trouw aan zichzelf te blijven, dat ze eraan denken dat ze zichzelf behagen en verdedigen wat ze doen.