Cecilia Kuska heeft haar professionele carrière gericht op de ontwikkeling van projecten die culturele uitwisselingen tussen Latijns-Amerika en Europa vergemakkelijken, met name het curatorschap van het Euro-Latijns-Amerikaanse initiatief voor culturele diplomatie #EULAT4Culture België.

Vertel ons, wat je graag wilt vertellen, over jou en je werk.

Ik ben een zeer rusteloos persoon die geïnteresseerd is in wereldwijde kwesties en culturele diversiteit. Ik begon op zeer jonge leeftijd in de kunstwereld te werken als assistent in een kunstgalerie, vervolgens als fotograaf en ten slotte als creatief producent en curator bij grote internationale evenementen. De laatste jaren heb ik me toegelegd op het ontwikkelen van projecten die culturele uitwisselingen tussen Latijns-Amerika en Europa vergemakkelijken, en heb ik festivals en projecten uit Londen, Brussel, Berlijn en Italië gecureerd en geproduceerd. Tegelijkertijd werk ik aan internationale betrekkingen voor kunstenaars uit perifere gebieden om werkmogelijkheden in andere regio's van de wereld te vergemakkelijken.

Wat is jouw relatie met Spanje/ België?

Een van mijn grootmoeders was Spaanse, zij moest tijdens het Franco-regime naar Argentinië emigreren omdat haar vader vervolgd werd vanwege zijn bondgenootschap met het communisme. Op familiebijeenkomsten was het Spaanse accent in alle gesprekken te horen, en als kind vroeg ik me af waarom deze volwassenen nog steeds hun eigen accent aanhielden na zoveel jaar in een ander land te hebben gewoond, in feite het grootste deel van hun leven. Nu kan ik begrijpen dat het een manier was om hun persoonlijkheid te bewaren zonder zich op een onderdanige manier aan een ander cultureel systeem te onderwerpen en natuurlijk was het accent zeker een manier om in gedachten thuis te komen. In 2019 was ik degene die naar Londen emigreerde, op zoek naar een meer welvarende werktoekomst dan die welke dreigde met de nieuwe economische crisis in Argentinië. Dankzij mijn Spaanse wortels ben ik nu een gewone immigrant in Europa en voel ik me elke keer als ik in Madrid ben een beetje thuis.

In 2018 begon ik deel uit te maken van het PROXIMAMENTE festival, dat om de twee jaar plaatsvindt in het Koninklijk Flamencotheater van Brussel KVS. Het is een evenement/platform dat een horizontale samenwerking tot stand brengt tussen organisaties uit Argentinië, Chili, Brazilië en Uruguay met België en andere Europese organisaties. Ik begon deel uit te maken van dit project als curator van het Argentina-programma en vervolgens als artistiek producent van het hele platform. Vanaf het begin van PROXIMAMENTE tot vandaag heeft België me altijd in staat gesteld mijn professionele carrière te ontwikkelen door me erkenning en collega's te geven met wie ik op zeer lange termijn kon samenwerken.

Een speciale plaats in België?

Wandelen langs de grachten van Gent bij zonsondergang.

Een speciale plaats in Spanje?

Madrid.

Een liedje?

Idioteque van Radiohead.

Een film?

La ciénaga door Lucrecia Martel.

Een boek?

Las cosas que perdimos en el fuego door Mariana Enriquez.

Een show?

Ik heb er veel gezien en gewerkt, dus het is moeilijk om er één uit te kiezen. Ik denk aan Kagemi, een butoh dansstuk gemaakt door de Japanner Ushio Amagatsu voor zijn gezelschap Sankai Juku. Ik vestig de aandacht op deze show omdat ik, toen ik hem voor het eerst zag, wist dat ik zou gaan werken aan dansprojecten op internationaal niveau.

Een plastic werk?

Logo for America door Alfredo Jaar.

Wanneer ik wakker word, is mijn eerste gedachte…

Ik heb een glas water nodig.