We interviewden de Spaans-Belgische kunstenaar Luis Salazar die zijn tentoonstelling “Rétrospective Luis Salazar – 40 ans de peinture (1979-2019)” presenteert.

Vertel ons maar wat je wil over jezelf en over je werk.

Wat mij vooral interesseert is SCHILDEREN, het is te zeggen, uit het niets iets te voorschijn halen dat voor mijn interventie niet bestond, dat niet op kunstgeschiedenis lijkt en dat binnen mijn werk voor een bijkomende mijlpaal zorgt.

Wat is jouw relatie met Spanje/België ?

Mijn relatie met Spanje is zeer simpel, die vindt plaats in het Prado, een van de grootste musea ter wereld, ik had een week nodig om het museum te verkennen. Wat Luik betreft, dat is de stad die me ontving, ik werd er ereburger en ze openden de deuren van hun grootste musea voor mij.

Wat is jouw speciale plek in België ?

Een speciale plek in Luik is het kerkhof van de veteranen die zich verzetten tegen de Duitse bezetting. Ik ga er vaak naartoe om na te denken en dan neem ik het boek mee dat de laatste brieven bevat die ze schreven voor ze werden geëxecuteerd.

Welke plek in Spanje is speciaal voor jou ?

In San Sebastian, waar nu de beeldhouwwerken van Chillida zich bevinden, vond ik het als kind fijn om de zee te gaan bekijken en beluisteren, de zee die tegen de rotsen bonst; daar is het waar ik mijn eerste tekeningen van de zee maakte.

Jouw liedje ?

Een lied gezongen door Paco Ibáñez, Coplas por la muerte de su padre, tekst van Jorge Manrique. Ikzelf maakte enkele schilderijen toen mijn vader stierf, die ik in een boek in dialoog met Jorge Manrique voorstelde.

Een kunstwerk?

De Maagd en het kind van Giotto. Een meesterwerk onder de meesterwerken.

Een boek ?

Pablo Neruda, Twintig liefdesgedichten en een wanhoopslied.

Een wetenschappelijke mijlpaal ?

De anticonceptiepil.

Zonder deze technologie zou ik niet kunnen leven…

De drukkunst: ik hou van boeken.

Als ik wakker word, is het eerste waar ik aan denk....

Ik moet een schilderij maken van wat ik zojuist droomde.