Marianne Poncelet is uitvoerend vice-voorzitster en stichtend lid van de Internationale Yehudi Menuhin Stichting in Brussel.

Vertel ons wat je wilt over jezelf en je werk.

Samen met de grote violist Yehudi Menuhin heb ik in 1992 in Brussel de Internationale Yehudi Menuhin Stichting opgericht, met als doel diegenen zonder stem een stem te geven door middel van de kunsten. Sindsdien heeft de Stichting een netwerk van nationale verenigingen in 12 landen ontwikkeld, die met de hulp van kunstenaars uit alle disciplines het MUS-E-programma voor kinderen uit alle culturen in kansarme lagere scholen uitvoeren. Dit programma is bijzonder actief in Spanje. De Stichting biedt ook vernieuwende concerten die verschillende muziekculturen doorkruisen. Het heeft ook een project opgezet voor vluchtelingenkunstenaars en nieuwkomers, genaamd Homelands, places of belonging, dat in alle regio's van België plaatsvindt, en dit jaar starten we een nieuw project genaamd Inside, dat de sociale integratie van jonge migranten door middel van muziek beoogt.

Ik ben ook schrijfster en heb verschillende kinderboeken gepubliceerd, alsook een roman getiteld En toi tous les soleils die zich afspeelt in Andalusië en waarin de zigeunercultuur centraal staat. Mijn schrijfsels zijn te vinden op mijn persoonlijke website.

Wat is je relatie met Spanje / België?

Ik ben altijd dol geweest op Spanje, dat ik beter heb leren kennen tijdens mijn studies aan de Université de Louvain (UCL), waar ik een diploma in Romaanse en Spaanse filologie heb behaald, waarvan ik mijn eindthesis in het Spaans over een roman van Vicente Blasco Ibañez (Entre Naranjos) heb gepresenteerd. Ik heb twee jaar in Valencia gewoond en heb vele vriendschappen gesloten in verschillende delen van Spanje. Ik vergezelde ook Yehudi Menuhin op tournee in verschillende steden van dit prachtige land, waar ik zeer regelmatig naar terugkeer. Mijn droom is om me daar op een dag permanent te vestigen.

Een speciale plaats in België?

De Ardennen, een prachtige plek die nog ongerept en wild is, waar nog heksen schijnen te leven...

Een speciale plaats in Spanje?

Valencia voor zijn sprankeling en levensvreugde, de Sierra de Grazalema voor zijn prachtige landschappen.

Een liedje?

Gracias a la vida que me ha dado tanto.

Een kunstwerk?

De hond door Goya.

Een boek?

El romancero gitano door Garcia Lorca.

Een wetenschappelijke mijlpaal?

De drukpers.

Zonder deze technologie, zou ik niet kunnen leven...

Een smartphone maakt ons leven veel gemakkelijker, moet ik toegeven.

Als ik wakker word, is mijn eerste gedachte…

een duik te nemen in zee, vooral in een kleine inham in Menorca, hoewel de golven van Zahara de los Atunes mij ook betoveren. Mijn tweede gedachte is onmiddellijk daarna een sinaasappel te plukken in de Valenciaanse huerta en ervan te genieten onder de zon van de namiddag, met uitzicht op de zee en de Montgó...