We interviewden Natacha Mottart, directeur van de LMNO-galerie.

Vertel ons maar wat je wil over jezelf en over je werk:

Als kunsthistorica heb ik vier jaar geleden samen met mijn man besloten om de LMNO-galerij te openen. Met de hulp van Christophe Veys steunen wij geëngageerde kunstenaars die zich vooral met milieukwesties bezighouden.​

Wat is jouw relatie met Spanje/België?​

LMNO vertegenwoordigt twee Spaanse kunstenaars, Cristina Garrido en Pep Vidal. We hebben al twee keer het geluk gehad om bij ARCO Madrid aanwezig te mogen zijn.

Wat is jouw speciale plek in België?

L'Arbre qui Pousse, een nieuwe plaats in Wallonië die veel weerklank heeft en die gericht is op ecologische transitie (permacultuur), onderwijs en hedendaagse kunst.​

Welk plekje in Spanje is speciaal voor jou?

De zeehaven in Barcelona waar we onze boot hadden. We hebben een jaar lang met onze kinderen de wereld rond gezeild.​

Jouw liedje?​

Franse jazztrompettist Ibrhim Maalouf.​

Een kunstwerk?​

Lightning Field van Walter de María. Een voorstelling van een grote majestueuze vlakte waar we een onweer met bliksemflitsen kunnen waarnemen, of de werken van James Turell, of eender ander werk ter wereld.​..

Een boek?​

Faire oeuvre comme on fait société een boek over het fantastische project van de Nieuwe Sponsors bedacht door François Hers en ontwikkeld in Frankrijk door de Fondation de France. ​

Een wetenschappelijke mijlpaal? ​

De protontherapie, waar mijn man vooral bij betrokken is en waarmee bepaalde kankers kunnen worden opgespoord en behandeld.​

Zonder deze technologie zou ik niet kunnen leven...

GPS, zowel op land als op zee. Ik verdwaal vaak als ik het openbaar vervoer moet nemen!​

Als ik wakker word, is het eerste wat ik denk…

Wat zou ik vandaag kunnen doen om zoveel mogelijk mensen ervan te overtuigen dat hedendaagse kunst een onvermijdelijk gegeven is dat ons helpt onze samenleving en haar afleidingen beter te begrijpen en een echte reflectie op te bouwen rond mogelijke oplossingen. ​