Nicolas is verantwoordelijk voor het Belgische Fanzine festival, dat dit jaar, omdat het niet kan plaatsvinden, alle artiesten in een tijdschrift genaamd “Le Petit Pangolin Illustré” zal opnemen.

Wat is jouw relatie met Spanje en België?

Mijn relatie begon van toen ik naar het CRACK! festival in Rome ging, het grootste internationale festival van micropublicaties ter wereld alsook het oudste (normaal gezien viert men dit jaar de 18e editie). Daar ontmoette ik Spaanse artiesten met wie ik bevriend raakte en waarvan ik elk jaar blij ben om ze terug te zien. Hoewel ze mij hebben uitgenodigd voor hun respectievelijke festivals (Tenderete festival, Tropicana Dreams), ben ik nog niet kunnen gaan. Vorig jaar slaagde ik erin om 3 van de organisatoren van deze 2 festivals naar Brussel te laten komen voor ons fanzine festival.

Een speciale plek in België? Een speciale plek in Spanje?

Mijn speciale plek in België is natuurlijk de Bunker Ciné-Théâtre die de Petite Fanzinothèque Belge herbergt. Dit is een onafhankelijke en niet-institutionele locatie waar men meer dan 10.000 (meestal) Belgische fanzines kan terugvinden. Het is de enige plaats in België waar deze publicaties in kleine oplages worden gearchiveerd! Artistiek of niet, betalend of niet, maar altijd krachtig, wat goed overeenkomt met de geest van de Bunker Ciné-Théâtre.

De plaats waar ik heel graag naartoe wil is de plaats waar het Tenderete festival plaatsvindt: Centre Del Carme (Valencia). Het Tenderete festival is het centrum van het fanzine, want het heeft twee edities per jaar, één in het voorjaar en één in het najaar.

Een liedje?

Maria Violenza - La balada de la indiferencia

Het is de reïncarnatie in de textuur van de klank en de manier van zingen (de emotie!) van de ondergrondse wereld waarin fanbladen leven en overleven. Dezelfde wereld waarin ik navigeer.

Een film?

Uno canta, el otro no - van Agnes Varda, 1977

Een briljante feministe en activiste in een sterk dubbel verhaal (zowel op narratief als visueel niveau) geregisseerd door Agnès Varda die ten tijde van de film al 50 jaar oud was, maar eerder 25 jaar leek!

Een boek?

De fanzines van Abraham Diaz, een Mexicaanse underground graficus (vooral van strips) wiens enige fanzine vertaald geweest is: “Mediocridad innata” waarin we, achter zijn punk-tekenstijl, subtiliteiten van lijn en vertelling ontdekken die me bij elke lezing steeds meer aantrekken. We zijn van hetzelfde jaar en begonnen zelfs (2 jaar geleden) elkaar te liggen tijdens een festival in Servië (Novo Doba) waar hij te gast was. Sindsdien probeer ik hem naar België te brengen.

Een spektakel?

16 november 2019, Concert van Jean-Louis Costes, muzikant/vertolker gekend voor zijn "trash and pop-noise", die voor het eerst naar Bunker Ciné-Théâtre kwam, ondanks zijn bijna 70 jarige leeftijd. Zijn show, half liedje, half geënsceneerd, liet het publiek ten volle genieten! En het was ter gelegenheid van de tentoonstelling van een andere underground kunstenares, Anne Van Der Linden, die ook haar bijtende geest niet losliet!

Een plastisch kunstwerk?

De objectboeken van de twee uitgevers van BANDE DE uitgaven, die zich in duizend-en-een vormen openen en ontvouwen en die mij laten nadenken over het idee van het uitgeven, aangezien deze boeken wat duur zijn vanwege de tijd die het vergt en de moeilijkheid van het inbinden; omdat dit soort boeken alleen met de hand kunnen gemaakt worden. Aan de andere kant zorgt het ervoor dat het moeilijk te hanteren is en beperkt daardoor het transport. Het is een andere soort ervaring die iedereen doet nadenken over wat een boek is.

Als ik wakker word, is het eerste wat ik denk …

Goh, al die fanzines die ik uit de Fanzinothèque heb gehaald en die ik nog niet in de database heb gecodeerd! Het zal jaren duren... Moeten we fondsen proberen te vinden voor ons werk of moeten we volledig onafhankelijk blijven?