Noemi Iglesias is een beeldend kunstenaar die werkt met sculpturale media en langdurige performatieve formats.

Ze woont momenteel in België en werkt als onderzoeker aan de Universiteit van Hasselt, waar ze haar PhD doet onder supervisie van de Universiteit van Lissabon.

Wat is je relatie met Spanje en België?

Ik kwam twee jaar geleden in België aan, uitgenodigd om deel te nemen aan de tentoonstelling Swipe right! Data dating, Desire (bij IMAL). Ik vond het leuk dat het soort werk dat ik deed, analytisch en conceptueel, hier werd gewaardeerd en dat is wat me deed terugkomen. Ik heb nog steeds een band met Spanje omdat het onvermijdelijk is, mijn familie en vrienden zijn er, mijn band is heel hecht, ondanks dat ik in verschillende landen heb gewoond.

Een speciale plek in België?

Het huis van Lucia.

En in Spanje?

Het strand de la Atalaya, in Asturië.

Een liedje?

Tulum, door Peso Pluma. Het brengt me in een goed humeur omdat het me aan de zomer doet denken, hoewel het niet mijn favoriete nummer is.

Een kunstwerk?

Ik denk dat het er meer dan één in het bijzonder is, want ik zou er niet één uitkiezen, het zijn er meerdere. Ik hou van de Britse Tracey Emin, Sarah Lucas, de Amerikaanse Jenny Holzer of de Guerrilla Girls..... Ik hou van de Franse Sophie Calle, zij is een van mijn favorieten, misschien is het werk van The Sleepers wel een van degenen die ik het mooist vind.

Een voorstelling?

De musical Mamma Mia, die ik onlangs in Madrid heb gezien met mijn moeder. We vonden het geweldig, we kwamen er zo blij vandaan.

Een boek?

Het laatste boek dat ik heb gelezen was Als katten van de wereld verdwenen, ik vond het erg leuk. Het is makkelijk te lezen en onderhoudend. Maar mijn favoriete boek was altijd Fragments of a Discourse on Love van Roland Barthes.

Een wetenschappelijke mijlpaal?

Ik denk dat ik een beetje los sta van wetenschappelijke mijlpalen. Internet? Het internet.

Ik zou niet zonder die technologie kunnen...

Ik mis de hakmolen echt, ik haat het om groenten te hakken. Ik werk veel met mijn handen, dus als ik thuiskom om te koken is het laatste waar ik zin in heb het hakken van een ui, een wortel, een paprika, dus ik denk dat de hakmolen voor mij een van de uitvindingen is die ik nu het meest mis. Het is niet dat ik niet zonder zou kunnen, want ik leef duidelijk zonder, maar ik denk niet dat er een technologie is waar ik niet zonder zou kunnen, tenzij het een gezondheidskwestie was.

Als ik wakker word, is mijn eerste gedachte…

Nog iets langer opblijven, "Nog tien minuten", "Kom op, ik ben op de minuut". Dus ik zet de wekker altijd op min tie