Noemí Rodrigo, Richard Le Manz en Joe Dart tonen hun inzet voor het milieu door middel van hun collectieve werk “Artivism for climate change”.

Vertel ons maar wat je wil over jezelf en over je werk.

Noemí Rodrigo — Ik ben een fotografe en activiste die werkt met beeld, tekst en geluid over voornamelijk milieukwesties. Ik ontwikkel fotografische documentaire projecten en voer samenwerkingsprojecten uit waarbij lokale gemeenschappen betrokken zijn. Daarnaast heb ik op internationaal en Europees niveau met verschillende NGO's in de sector samengewerkt.

Ik ben opgegroeid naast verschillende milieuonrechtvaardigheden zoals overbebouwing aan de kust, omleiding van rivieren en woestijnvorming. Het was toen dat ik mijn overtuiging over milieubescherming begon te smeden. Ik begrijp dat we leven in een wereld waarin alles met elkaar verbonden is, dus relaties en gedragingen tussen wezens en het milieu mogen elkaar niet kruisen.

In het bijzonder onderzoekt mijn praktijk de menselijke interventie in landschap en natuur, waarbij op onderzoek gebaseerde methoden worden gecombineerd met experimentele en alternatieve analoge en digitale processen. Ik pas technieken aan aan onderwerpen, waardoor er een relatie ontstaat tussen verhalen en hun vorm. In dit proces pas ik samenwerkingsmethoden, archieffotografie en verschillende technieken toe, zoals gemengde formaten, beeldinterventie en verzameld materiaal. Op die manier wil ik het fotografische medium verkennen en tegelijkertijd milieuverhalen blootleggen.

Richard Le Manz — Ik ben industrieel ingenieur en autodidactisch fotograaf. Ik ontdekte de fotografie als gevolg van mijn liefde voor reizen en passie voor de natuur. Ik ben begonnen met reis- en landschapsfotografie, maar besefte al snel dat het een zeer effectief medium was om onze tijd te verklaren en in vraag te stellen.

Bezorgdheid over sociale en milieukwesties bracht de kunstenaar Richard Le Manz in mijn gedachten. Met fotografie als basis voor mijn werk, heb ik me gericht op reflectie en kritiek, waarbij ik de tegenstrijdigheden van de huidige maatschappij in mijn werk confronteer. Ik beschouw mijn werk als een ruimte van vrijheid waarin ik vragen kan stellen die soms ongemakkelijk zijn voor de maatschappij, een ruimte van rebellie en een poging om de weg die de wereld lijkt in te slaan te veranderen.

Om deze emoties, gevoelens en zorgen uit te drukken, gebruik ik dat speciale vermogen van visuele dichters om nieuwe betekenissen in objecten te onthullen. Het object, de visuele poëzie, en andere meer experimentele en riskante technieken die de grenzen van de fotografie zelf verkennen, dienen mij om zuivere en minimalistische werken te creëren die de aandacht niet afleiden van de boodschap en die de aandacht van de kijker trekken, om vervolgens een dialoog met een rancuneuze en kritische nasmaak voor te stellen.

Absurde of opzettelijke koppelingen, transformatie, ironie, surrealisme en dubbele bodems zijn de middelen die ik gebruik om geestige en subtiele fotografische voorstellingen te creëren die de kijker in beroering brengen en aanzetten tot nadenken.

Joe Dart — Ik maak mijn werk (meestal schilderijen) aan de mediterrane kust van Zuid-Europa. Mijn laatste werken gaan over het mediterrane landschap en de kustlijn, en reflecteren over de dialoog tussen natuur en mens in dit gebied. We constateren dat bijna alles op de een of andere manier wordt beïnvloed door de klimaatverandering en als waarnemer probeer ik met mijn werk beelden vast te leggen en vragen te stellen over deze huidige scenario's.

Wat is jouw relatie met Spanje / België?

Noemí — Na een decennium in België en twee in Spanje zijn beide gebieden voor mij thuis, identiteit en een podium voor mijn verhalen en artistieke productie. Beide blijven me verrassen en geheimen onthullen, en beide doen me de schoonheid van de ander waarderen.

Richard — Naast mijn toewijding en bewondering voor René Magritte, met zijn geestige en provocerende beelden die mij bij gelegenheid hebben geïnspireerd, heb ik nog geen enkele relatie met België gehad, maar ik hoop dat deze gelegenheid om mijn werk op de ambassade te tonen de deur zal zijn naar een vruchtbare toekomstige relatie.

Joe — Ik ben eigenlijk nog nooit in België geweest. Nu krijg ik de kans om het te bezoeken. Ik ben zeer geïnteresseerd om het hele culturele leven van de hoofdstad Brussel te leren kennen.

Wat is jouw speciale plek in België?

Noemí — De vele geheime hoekjes van Brussel.

Richard — Nou, zoals ik al zei, ik heb er nog geen, maar ik weet zeker dat het Magritte Museum een van mijn favorieten zal zijn. Ik denk dat ik me ook bijzonder aangetrokken zal voelen tot de natuurgebieden in België.

Joe — Brussel. Zoals ik al zei ben ik een "New kid in town" zoals het Eagles liedje gaat, maar ik zou graag kunstgalerijen zien en vooral het kunstcentrum La Vallée bezoeken.

Welk plekje in Spanje is speciaal voor jou?

Noemí — Het eiland Buda, op het hoogtepunt van de Ebro-delta.

Richard — Ik kan twee iconische plaatsen voorstellen. Een, in mijn León, de oostelijke bergen van León, de omgeving van Riaño, Lois, Salamon, onder andere. Een echt bevoorrecht gebied voor natuurliefhebbers, met zijn dankbare toppen (Gilbo, Yordas, Pintas). Met zulke prachtige cols als Anciles, en het bruisende leven van zijn valleien en bossen. En een andere, in de plaats waar ik mijn jeugd heb doorgebracht, de Cerro del Águila, bekroond met de windmolen van "El Lirio", in Las Ventas met Peña Aguilera (Toledo).

Joe — De Middellandse Zeekust. Volgens mij is bijna alles daar aanwezig.

Jouw liedje?

Noemí — El canto de los pájaros voor een cello van Pau Casals of een vrije improvisatie.

Richard — Vivir sin aire door Maná.

Joe — Moeilijk om er één te kiezen. Ik zou de hele discografie van Sonic Youth kiezen vanwege hun experimentele muziek, die ik beschouw als pure hedendaagse kunst.

Een kunstwerk?

Noemí — Een oude boom.

Richard — El Guernica. Ik kende het al van uit mijn tienerjaren, maar in de zwaarste tijden van de pandemie had ik het geluk het alleen in zijn maximale pracht te kunnen zien in het Reina Sofía Museum. Ik gebruikte dit werk in de Verenigde Arabische Emiraten, ten overstaan van de autoriteiten van het land, om mijn manier van werken uit te leggen. Zonder reflectie, zonder rechtvaardiging, is er geen kunst.

Joe — Ik zou al het picturale en grafische werk van Raymond Pettibon kiezen omdat het zo inspirerend is.

Een boek?

Noemí — Hijos de la bonanza door Rocío Acebal Doval.

Richard — De laatste van op mijn nachtkastje: Noticias del Antropoceno door de academicus José María Merino. Afkomstig uit León, zoals ik, en wat ik van hem heb kunnen horen en lezen, is hij ook zeer bezorgd over de richting die de wereld opgaat.

Joe — Morning Glass: The Adventures of Legendary Waterman, door Mike Doyle.

Een wetenschappelijke mijlpaal?

Noemí — De ontdekking van lichtgevoelig materiaal.

Richard — Het ontstaan van het internet en hoe het de overdracht van kennis heeft gerevolutioneerd.

Joe — Komt nog.

Zonder deze technologie zou u niet kunnen leven...

Noemí — Mijn koptelefoon om te vliegen en overal heen te reizen met muziek.

Richard — Ik denk dat ik me zou kunnen aanpassen aan een leven zonder technologie...

Joe — Het internet. De waarheid is dat ik zonder internet zou kunnen leven, maar ik zou deze technologie erg missen.

Als ik wakker word, is het eerste wat ik denk…

Noemí — Licht, frisse lucht en een kopje thee.

Richard — Ga door met de dag, er zijn zoveel dingen te doen en te ontwikkelen dat je geen minuut mag verspillen. Koffie en dan de rest ....

Joe — Surf's up!