De Belgisch-Spaanse kunstenares Olivia Hernaïz vertelt ons over de intieme band die zij met Spanje heeft dankzij haar familie.

Vertel ons maar wat je wil over jezelf en je werk. Wat is je relatie met Spanje/België?

Mijn grootmoeder, Purificación Hernaiz, was een Spaanse. Als kind ontsnapte ze aan de burgeroorlog en werd ze opgevangen door een Belgisch echtpaar. Later trouwde ze met een Belg en kreeg vier kinderen. Mijn vader heeft drie zussen. Op familiebijeenkomsten lachen we altijd veel met hen. Je ziet dat ze nog wat van de goede Spaanse humeur hebben dat mijn grootmoeder aan hen doorgaf.

Heb je een speciale plaats in België?

In België vind ik Brugge erg mooi. Ooit deden we met alle kleinzonen en kleindochters van mijn grootmoeder samen een boottochtje langs de kanalen. We waren net toeristen in ons eigen land. Dat is iets wat ik altijd in gedachten probeer te houden: altijd nieuwsgierig zijn. De reis wordt elke dag gemaakt, of het nu naar een land ver weg is of naar de hoek van mijn huis.

Een speciale plaats in Spanje?

Toen ik kind was, gingen we altijd op vakantie naar het huis van mijn grootmoeder. Ik herinner me altijd dat huis in de bergen bij de stad Playa de Ajo. Ik ging een paar jaar geleden terug en was blij het huis weer te zien. Mijn jeugd bracht ik elke zomer in Spanje door. In die tijd kon ik geen Spaans spreken, maar omdat ik het gehoord had, ging het vanzelf toen ik het later studeerde.

Een liedje?

Silencio van Carlos Gardel. Ik weet nog dat mijn grootmoeder het 's avonds zong met een stem die tegelijkertijd beangstigend en lachwekkend was. Toen ik student was heb ik een tijdje als uitwisselingsstudent in Argentinië doorgebracht. Ik woonde in het Almagro district van Buenos Aires en werd verliefd op de tango.

Een film?

Pedro Almodóvar's Hable con ella. Ik ging vaak naar de bioscoop met mijn zus Aude en mijn grootmoeder. Dit was de laatste film die we met z'n drieën gingen zien. Mijn grootmoeder was aan het einde van haar leven al erg blind, dus wij zaten altijd op de eerste rij en vertelden haar alles wat er op het scherm gebeurde.

Een boek?

El único camino van Dolores Ibarurri. Op zoek naar meer informatie over wat er in de loop der jaren was gebeurd, begon ik haar autobiografie te lezen en ik trof een zeer sterke vrouw aan, soms koppig, maar met een ideaal dat zij nooit had losgelaten. Een voorbeeld voor mij om nu te volgen.

Een spektakel?

Toen ik op reis was in Rusland, op zoek naar materiaal voor mijn tentoonstelling, had ik het geluk De Notenkraker te kunnen zien in de Opera van Sint-Petersburg. Ik hield niet alleen van het ballet, maar ook van het gebouw, dat zoveel geschiedenis met zich meedraagt.

Een kunstwerk?

El vuelo de brujas van Francisco De Goya.

Toen ik voor de eerste keer het Prado bezocht, stond ik lange tijd voor dit schilderij, dat mij betoverde. Al het werk van Goya trekt me aan en doet mijn haren rijzen op hetzelfde moment. Een zeer politiek en poëtisch kunstenaar van zijn tijd.

Een wetenschappelijke mijlpaal?

Ik vind het geweldig als wetenschappers nieuwe sterren ontdekken in verre sterrenstelsels. Het herinnert me eraan dat wij mensen sterrenstof zijn en dat het leven op aarde een mengeling is van liefde en toeval, zoals Jorge Drexler zo mooi zingt.

Zonder de technologie en de vooruitgang van de geneeskunde zou ik niet kunnen leven, want ik heb een hartoperatie ondergaan toen ik een baby was en ik zou het zonder die operatie nooit hebben overleefd.

Als ik wakker word, is mijn eerste gedachte een kus te geven aan mijn dochter Cléopâtre, die altijd met een glimlach op mij wacht in haar wiegje met haar armen wijd open.