Ruth Prieto is de directeur van het digitale tijdschrift “El Compositor Habla”.

Vertel ons maar wat je wil over jeelf en je werk. Wat is jouw relatie met Spanje/België?

Ik ben muziekdocent, blogger en directeur van El Compositor Habla, een muziektijdschrift gewijd aan de muziek en componisten van de 20e en 21e eeuw, met als belangrijkste taak het creëren van een neutrale, onafhankelijke en onpartijdige opslagplaats van interviews, profielen, nieuws en informatie over de huidige klassieke hedendaagse muziekcreatie. Ik heb ook net het Online Concert platform gemaakt van El Compositor Habla. Gezien de crisis die het coronavirus heeft veroorzaakt, de sluiting van de zalen en de afgelasting van de concerten, wilde ik graag een streaming concertplatform lanceren, elke donderdag om 19.00 uur, waarvan de winst van de ticketverkoop (elk kaartje kost 3 euro) naar de uitvoerders van de concerten zal gaan. Alleen door in te zetten op onze artiesten komen we door deze crisis heen.

Mijn relatie Spanje/België... Ik ben Spaans, zowel van moeders- als van vaderszijde, maar België en vooral Brussel is mijn thuis, het is een stad die je strikt, zijn prachtige burgerlijke architectuur, zijn mensen, zijn gastvrijheid. Ik hou erg van de pluraliteit ervan, je ontmoet mensen van overal, en ik hou erg van dat internationale en kosmopolitische aspect. Brussel is mijn thuis.

Een speciale plek in België? Een speciale plek in Spanje?

In België is dat de mooie wijk Elsene waar ik woon en in Spanje is dat Madrid, mijn geboortestad, de stad van mijn ouders en grootouders, waar ik mijn jeugd heb doorgebracht, waar mijn kinderen zijn geboren en waaraan ik zeer goede herinneringen heb.

Een liedje?

Eéntje maar?! Weet je hoe moeilijk het is om als muzikant één lied te kiezen? Vandaag zou ik zeggen Somewhere (There's a Place for Us) (1957) met muziek van Leonard Bernstein en teksten van Stephen Sondheim uit de musical West Side Story, of eender welk liedje van Cole Porter, maar als je het me morgen vraagt, kan ik je even goed een ander zeggen…

Een film?

In deze dagen van ‘lockdown’ zie ik graag komedies of lichte dingen die een glimlach op je gezicht toveren, zoals What's Up, Doc? van Peter Bogdanovich.

Een boek?

Ik lees er altijd meerdere tegelijk: Silence van John Cage, Memoirs of an Amnesiac van Erik Satie en Hoy no es ayer (Vandaag is gisteren niet) van Santos Juliá.

Een show?

De opera, een kamerconcert...

Een kunstwerk?

Ik heb Diego Velázquez's portret van paus Innocentius X altijd buitengewoon gevonden en L'empire des lumières van René Magritte...

Als ik wakker word, is mijn eerste gedachte...

Om te bedanken, bedankt voor nog een dag, bedankt voor mijn geweldige familie, voor mijn twee honden en voor het kopje koffie dat op me wacht in de keuken.