Sofía Moro, Spaanse verslaggeefster en fotografe, vertelt ons wat haar relatie met België precies is via haar vele bezoeken aan dit land en het fotojournalistiek project “Wie verdient te sterven?”.

Wie verdient te sterven? tussen 27 februari en 7 april 2019 voorgesteld zal worden in het Egmont Paleis en Bozar, ter gelegenheid van het VII e Congres tegen de doodstraf.

Vertel ons maar wat je wil over jezelf en over je werk.

Ik ben fotografe. Ik woon in Madrid, waar ik gewoonlijk samenwerk met tijdschriften zoals El País Semanal of zelfs Vanity Fair en met mensenrechtenorganisaties zoals Amnesty International. De laatste jaren ben ik vooral bezig geweest met een project rond de doodstraf. Dankzij een Leonardobeurs voor Onderzoekers en Culturele Makers verleend door de Stichting BBVA in 2016, kon ik dit project afwerken. Het werkstuk “Wie verdient te sterven?” ontstaat uit en voedt zich door een diepe overtuiging, namelijk dat niemand recht heeft om over het leven van een ander te beslissen. Hoewel het echte probleem van de doodstraf misschien schuilt in de absolute onmogelijkheid om een zuiver en rechtvaardig systeem te creëren dat de doodstraf onfeilbaar beheert. In eender welk land waar ze de doodstraf nog toepassen is het eerder zo dat een onschuldig en arm iemand ter dood veroordeeld wordt dan een schuldig of rijk persoon. Zelfs als de verdachte schuldig is, wordt hij vaker ter dood veroordeelt, niet omdat hij de meest perverse en verachtelijke moordenaar is, maar omdat hij arm is, geen goede advocaat heeft, geestesziek is, tot een etnische of religieuze minderheid behoort of omdat hij een buitenlander is.

Het parcours van het boek doorkruist vijf landen waar de doodstraf in het Strafwetboek nog beschreven staat en verzamelt de portretten en getuigenissen van diegenen die de dodencel overleefd hebben, onder hen, veel onschuldigen die veroordeeld zijn voor politie-, proces- en politieke corruptie. Ook enkele schuldigen, maar die hebben nooit een eerlijk proces gehad waarbij rekening gehouden werd met de omstandigheden waarin de feiten, waarvoor ze veroordeeld waren, plaatsvonden. Het gaat ook over de familieleden die nooit het lichaam van hun terechtgestelde geliefde terugkregen, over de beulen die gekweld zijn door hun werk, over de rechters die niet meer konden verdragen hun geweten te beladen met de beslissing om iemand te veroordelen tot de dood of over de advocaten gespecialiseerd in mensenrechten die hun land moesten ontvluchten omdat ze bedreigd werden als gevolg van hun kritiek op een systeem dat toestaat om personen te executeren die ter dood veroordeeld zijn voor misdrijven die ze begingen toen ze minderjarig waren… allen zijn het slachtoffers van deze gruwelijke en onmenselijke straf die afgeschaft zou moeten worden en die absoluut onverenigbaar is met de verdediging van de Mensenrechten.

Wat is jouw relatie met Spanje / België?

Ik ben een Spaanse, afkomstig van Madrid. Daar woon ik. Maar ik ben al heel vaak naar België gekomen, omdat een familielid, de zus van mijn echtgenoot, al meer dan 25 jaar in Brussel woont en werkt. Ook heb ik al veel moeten reizen voor mijn werk om Europese politici te fotograferen, zoals Javier Solana, Martin Schulz, Joaquín Almunia…

Wat is jouw speciale plek in België?

De tuinen en het Art Deco huis van het Museum Van Buuren in Brussel en de universiteit van Leuven zijn al twee van mijn favoriete plekjes.

Welk plekje in Spanje is speciaal voor jou?

De Galicische kust. Daar heb ik telkens van jongs af aan mijn zomers doorgebracht.

Jouw liedje?

Here comes the sun van Nina Simone.

Jouw favoriete film?

To kill a mockingbird van Robert Mulligan met Gregory Peck in de rol van Atticus Finch.

Een boek?

A sangre y fuego van Manuel Chaves Nogales.

Welk schouwspel?

De hemel tijdens een heldere nacht in het platteland.

Een plastisch kunstwerk?

Eender welke foto van Diane Arbus.

Als ik wakker word, is het eerste wat ik denk…

Ik heb koffie nodig!