Zakaria El Bakkali is een kunstenaar, gespecialiseerd in fotografie, die momenteel werkt in het Maison des Cultures et de la Cohésion Sociale in Molenbeek.

Wat is uw relatie met Spanje en België?

Mijn relatie met Spanje begon in Tanger, ik was zeer actief in het Instituto Cervantes van Tanger, in de filmclub en de culturele activiteiten die het instituut organiseert. Daarna was het aan de Universiteit van Granada waar ik een deel van mijn studie deed, Granada ligt op het kruispunt van de werelden, elke keer als ik in Granada ben, ben ik gefascineerd door deze stad die gewikkeld is in magie en fantasie. De mooiste herinneringen aan avonden met vrienden met hun gitaren die beginnen te zingen, wanneer de zon plaats maakt voor de nacht vanaf het uitzichtpunt van San Nicolás, die zal ik nooit vergeten. De stad van de grootste Spaanse dichter Federico García Lorca.

België is voor mij het land van onthaal, multiculturaliteit, vriendelijkheid en ruimdenkendheid. Ik kwam naar Brussel om cinema te studeren en te vertrekken, maar ik ben nooit weggegaan, ik werd verliefd op deze stad. Ik ben erg gehecht aan Brussel, de stad die haar deuren voor me opende en waar ik me thuis voelde, omdat het het soort stad was waar ik graag wilde wonen.

Ik ontdekte de stad Brussel via een reeks minidocumentaires die ik in 2009 maakte voor de Vlaamse televisiezender BRUSSELS. Toen ontdekte ik in 2010 een magische plek, het Huis van Culturen in Molenbeek, waar ik de film- en fotoworkshops met de Molenbeekse jongeren ben begonnen, een avontuur dat met deze jongeren nog steeds groeit.

Een speciale plaats in België? Een speciale plaats in Spanje?

De stad Brussel, de Belgische hoofdstad, biedt een veelheid aan identiteiten die een dichte en bewogen geschiedenis weerspiegelen. Brussel heeft een gevarieerd en uitzonderlijk cultureel aanbod in het Frans en het Nederlands. Ik vind vooral de Oude Graanmarkt mooi, een van de oudste in Brussel, gebouwd op een oud bekken en aansluitend op het Sint-Katelijneplein.

In Spanje: Andalusië in al zijn pracht en vooral Granada, de wandeling van de Paseo de los Tristes naar de top van de Albaicín en de wijk Sacromonte, een magische wijk, vol mysterie, bijna een dorp in het midden van de berg die het Alhambra omvat en de wandeling eindigen doen we met een biertje op het plein Mirador San Nicolás.

Een liedje?

El Legionario y la Morita van El Chipirón de Granada , omdat het me altijd doet denken aan mijn avonden met mijn vrienden op het plein Mirador de San Nicolás . Ik hou van dit lied, ik voel me alsof ik op het plein van de Mirador de San Nicolás in Granada ben, met een panoramisch uitzicht op de stad, het Alhambra paleis en de Sierra Nevada. Er zijn daar vaak muzikanten met hun gitaren.

Een film?

Er zijn verschillende films die mijn leven hebben getekend, gemaakt door Italiaanse en Spaanse filmmakers.

Fellini, Vittorio De Sica, en de Spaanse regisseur Luis Buñuel... Maar in de afgelopen jaren heeft één film mij bijzonder getroffen TODOS VOS SODES CAPITANS van de Spaanse regisseur Oliver Laxe, geselecteerd op het filmfestival van Cannes in 2010. Deze productie, die zich situeert tussen fictie en documentaire, werd opgenomen tijdens een in Tanger georganiseerde filmworkshop voor kinderen, geregisseerd door een jonge Spaanse regisseur, die gespeeld wordt door deze jonge Galicische regisseur. De regisseur maakt een film met kinderen die leven in een tehuis voor sociaal uitgesloten tieners in Tanger, Marokko.

Een boek?

Op dit moment lees ik The Cost of Living van Deborah Levy (Engelse toneelschrijfster, dichteres en romanschrijfster), een boek over vrouwelijkheid, vrijheid, verlangen...

Een show?

"La Boheme -Giacomo Puccini " een van de meest populaire opera's in de wereld.

Een kunstwerk?

De kunstinstallatie "La Pasionaria", deze sculptuur bevindt zich op de Stalingradlaan in Brussel, een kunstwerk gemaakt door de Spaanse kunstenaar Emilio Lopez-Menchero dat is opgedragen aan alle migranten in België.

Als ik wakker word, is mijn eerste gedachte...

Ik hoop dat ik niet te laat kom op school met mijn zoon...